Motyw arkadii w literaturze

Arkadia- inaczej raj, kraina wiecznego szczęścia. Ludzie w każdym czasie tęsknili za czymś nieosiągalnym, wiecznym dobrobytem, marzyli o krainie w której każdy jest zadowolony. Arkadia to miejsce szczęśliwości i spokoju. Ostoja, która towarzyszy ludzkości od starożytności do lat nam współczesnych. Już w starym testamencie spotykamy się z owym motywem. Mowa tu chociażby o ziemi obiecanej, którą Bóg podarował Abrahamowi. W czasach renesansu jako arkadię często wyobrażano sobie wieś. I tak chociażby w „Pieśni świętojańskiej o sobótce” Jan Kochanowski opisuje zalety życia na wsi. Według poety każdemu żyje się tutaj dostatnio, ludzie są uczciwi, żyją z dala od zmartwień, które przynosi tzw. Wielki miejski świat. Tylko tutaj człowiek może się wyciszyć, żyć w zgodzie z naturą. Oczywiście wizja Kochanowskiego była utopijna, w rzeczywistości ludzie na wsi żyli bardzo biednie, wielu z nich nie starczało na podstawowe potrzeby. Z motywem arkadyjskim spotykamy się również w utworze Adama Mickiewicza pt: ”Pan Tadeusz”. Chodzi tutaj o obraz Soplicowa, jako miejsca idyllicznego, ostoję polskości. Nasz wieszcz pisał ten utwór „ku pokrzepieniu serc", będąc na przymusowej emigracji. Stworzył wyidealizowany wróżki, który nie miał jednak wiele wspólnego z prawdą. Prawdziwa arkadia nie jest możliwa, ponieważ natura ludzka jest mieszanką dobra ze złem.